بام های آسمانی!!!
قدیم ترها که بچه بودم،یادم هست گاهی مهمانی ها روی پشت بام خانه ها برپا
می شد.به جای بشقابهای یک نفره،طبقی در مقابل چند نفر می گذاشتند و با مهر و
محبت،دسته جمعی غذا می خوردند.آن روزها،بزرگترها به ما کوچکتر ها می
گفتند،رزق ما از آسمان می آید.امروز هم پشت بام خانه هامان سفره شده و یک بشقاب برای همه می گذارند؛اما
دیگر کسی در پشت بام غذا نمی خورد.باز هم غذاهایمان از آسمان می آید؛اما از
راه این بشقاب به داخل خانه هامان سرلزیر میشود.همه باهم می نشینند و
باحرص و ولع،غذای این بشقاب را می خورند.قدیم ترها غذا خوردن مان چیزی طول
نمی کشید؛اما چرا غذای این بشقاب تمامی ندارد؟صبح تا شب،شب تا صبح.پس کی
سیر می شویم؟
قدیم ترها غذا خوردن روی پشت بام که تمام می شد،احساس می کردیم که چقدر به
هم نزدیکتر شدم ایم.امروز وقتی از پای غذای این بشقاب بلند می شویم،میانمان
فرسنگها فاصله احساس می کنیم.کاش زودتر بساط سفره پشت بام جمع می شد،چقدر
فرق است میان آسمان قدیمی ها و آسمان ما وچه زیبا گفته اند که هر چیز،قدیمی
اش صفای دیگری دارد.
کجایید پشت بام های آسمانی؟!
دلمان برایتان تنگ است......
